Machuuuu Picchuuuuuuuuuuuuuuuu

Nadat we alle spullen gehuurd hadden en voedsel hadden ingeslagen waren we klaar voor de Salkantay-trek. Deze trektocht wordt tot één van de mooiste tochten ter wereld geschaard en heeft als eindpunt Machu Picchu. Guus, Luuk en ik namen ´s morgens vroeg de bus naar Mollepata. Daar zouden we een ezel huren om de spullen te dragen en zou de tocht beginnen. Bart bleef achter in het hostel omdat hij Machu Picchu al had gezien.

Toen we in Mollepata aankwamen bleken er echter geen ezels beschikbaar te zijn. Dat was een probleem. We konden niet gaan zonder de equipment en het voedsel. In onze bus zaten twee Nieuw-Zeelanders die alle spullen zelf mee droegen tijdens de tocht, maar dat was voor ons geen optie. Omdat we rekenden op een ezel had Guus zijn backpack in het hostel gelaten, en hadden we geen pakruimte om de spullen mee te nemen. Een vrouw met een bureautje dat trekkings organiseert, Flor heette ze, deed ons een aanbood: Voor 350 sol per persoon konden we de tocht lopen, in refugio´s slapen en kregen we ontbijt, lunch, warm avondeten, water voor onderweg, koffie en thee. We besloten het aanbod te aanvaarden. We konden dan immers toch de tocht lopen en alles werd geregeld. De kampeerspullen konden we bovendien terug naar het hostel sturen, en wellicht kon Bart het huurgeld nog terug krijgen. En het overgebleven eten? Dat gaven we aan een non met een weeshuis. Onze tocht was dus gezegend!

Nadat Flor lunch had gemaakt werden we met een gammele pickup naar Soraypampa gebracht. Daar lag de eerste refugio. Voor het ´comfort´ kregen we alle drie een tuinstoel om op te zitten achter in de bak. We vonden het hilarisch. We moesten ons bij iedere bocht goed vasthouden zodat we niet omvielen, en we waren bang dat de poten van de stoelen afbraken. Toch kwamen we veilig aan bij de eerste refugio waar we gingen lunchen. We hadden prachtig uitzicht op de bergen Tucarhuay en de prachtige Salkantay. Vooral de Salkantay was erg indrukwekkend. Nog meer dan de Alpamayo uit de Santa Cruz-trek, die we toch met open mond hadden bekeken.

Na de lunch wandelden we naar een meer. Ook dat was prachtig! Het verse smeltwater is zo blauw, ongelooflijk. Op de terugweg sprokkelden we wat hout om ´s avonds een kampvuurtje te maken. We passeerden een groot hotel waarvan we ons afvroegen wat het daar deed. Erbij lag een grote voorraad brandhout. We besloten wat hout te ´lenen´. In de bergen moet je immers delen en elkaar uithelpen, nietwaar? Bij terugkomst was de vader van Flor al bezig om ons diner voor te bereiden. Uitgerust met een hoofdlamp stond de oude man 6 uur lang in de keuken om ons avondeten en de lunch voor de volgende dag te maken. En de oude man kon koken! Zeker gezien zijn beperkte middelen. Vooraf kregen we popcorn en een soort loempia´s gevuld met banaan. Daarna een heerlijk dikke champignonsoep. Hoewel we eigenlijk al best vol zaten kregen we als hoofdgerecht een heerlijk stuk gekruid vlees met aardappelen en rijst. We waren uiterst blij met de tocht die we geboekt hadden, helemaal omdat we bij het meer twee Belgische meisjes troffen die 3 à 4 keer zo veel betaalden om in een tentje te slapen.. Na het eten lukte het ons met wat moeite om een kampvuurtje aan het branden te krijgen. We genoten van het vuur en het prachtige uizicht op de bergen onder een volle maan. Tevreden kropen we daarna onder ons warme pak dekens.

´s Morgens om 5 uur stond vader aan de deur met Coca-thee. Deze thee, gezet van coca-bladeren waar ook cocaïne van wordt gemaakt, wordt in de bergen veel gedronken. Het helpt onder meer tegen hoogteziekte. Na deze fijne wekker konden we aanschuiven voor het onbijt. Quaker (pap) met kaneel, brood, huevos revueltos (roerei) en koffie. Ook dit was weer heerlijk. We gaven vader een mooie fooi voor alles en nog wat overgebleven eten dat we hadden meegenomen. Daarna begonnen we aan de klim naar het hoogste punt van de trek. Het was een prachtige wandeling die liep richting de Salkantay. Ik was voorop gegaan en wachtte boven op Guus en Luuk. Ze hadden met de Nieuw-Zeelanders (Kiwi´s) gelopen. Samen klommen we het laatste stuk naar de top. Het weer was hier minder, het was wat bewolkt. Het zicht werd dus een beetje belemmerd. Na de top moesten we nog 2 km dalen, en over een lengte van zo´n 17 km naar de tweede refugio lopen. De wandelzin was allang weg, maar er zat niets anders op. De verandering van het landschap was wel erg tof. Van een guur weertje en enkel rotsen wandelden we een begroeid gebied in waar het warm was en we de dieren om ons heen konden horen. We sliepen in een kleine nederzetting waar alle trekkers sliepen. Ook de Kiwi´s kwamen daar aan. We hadden nog een gezellige middag en avond met deze twee heren, genaamd Davy en Benjamin. Ik was echter gesloopt en ging vroeg slapen.

Op zaterdag moesten we een halve dag wandelen naar La Playa, om vandaar met de auto naar Santa Teresa te gaan. Daar bevond zich de derde slaapplek. De wandelroute naar La Playa gaf twee opties: Over de gewone weg waar ook auto´s reden, of over een wandelpad. De eigenaar van de refugio waarschuwde ons wel voor eventuele regen en een verregend pad. Toch gingen we voor de tweede keuze. Hiervan kregen we geen spijt want het weer was prachtig, en dit wandelpad des te mooier! We kwamen al vroeg langs hot springs. We werden vergezeld door Davy en Ben. We stopten bij de twee baden waar warm water uit een bron in werd gepompt. Eerst een lekker warm bad, daarna een nog warmer bad. We bleven hier zeker een uur. Genieten! Nadien waren we helemaal hersteld en klaar voor de rest van de wandeling. Deze was niet al te lang, maar wel erg warm. De natuur om ons heen maakte echter veel goed! We hadden genoten maar waren blij dat we aankwamen in La Playa voor de lunch.

Na de lunch gingen we samen met de Kiwi´s naar Santa Teresa. Zij hadden genoeg van het kamperen en besloten een kamer te boeken in het hostel dat voor ons gereserveerd was. Daarna bezochten we samen een ander complex met hot springs. Hier waren ook alle andere trekkers te vinden. We vertelden hen over de hot springs waarvan we ´s morgens hadden genoten. De andere wandelaars hadden die hotsprings niet gezien. Hoe dat kan weten we nog steeds niet.. Ze weten niet wat ze hebben gemist! In het restaurant waar we daarna avondeten kregen lag een gitaar op tafel. Terwijl we wachtten op het eten amuseerden we ons dus prima! Na het eten gingen we met Davy en Ben nog wat drinken. Er was in Santa Teresa echter slechts één Mexicaans restaurant waar we een biertje kregen. Er waren genoeg andere barretjes, maar omdat de volgende dag regionale verkiezingen waren was er die zaterdagavond een drooglegging ingelast. Hebben wij weer.... We hebben al zo veel dorst geleden de laatste tijd! ;) De eigenaar van het restaurant vertelde me echter:"Cerveza? Si! No problem, I am the police". Haha, wij vonden het prima!

´s Morgens namen we een taxi naar Hidroelectrica. Vanaf daar moesten we langs het spoor lopen om in Aguas Calientes te komen. Dit is het stadje aan de voet van de berg waarop Machu Picchu is gebouwd. Davy en Ben waren al naar Machu Picchu geweest en vonden het wel welletjes. Ze gingen terug naar Cusco. De wandeling naar Aguas Calientes langs het spoor was wel tof, maar het wandelen kwam bijna onze neus uit. Ook was het weer eens erg warm.. We waren dan ook blij dat we er waren, en in een hippiehostel genaamd Supertramp neerstreken. Het stadje beviel daarentegen totaal niet. Veel te toeristisch. De trein naar Cusco kostte 70 of 80 dollar, terwijl een local een sol of 8 betaalt. De mensen die je in hun restaurant wilden hebben bleven je lastig vallen, het laatste waar we op zaten te wachten aangezien we zo moe waren. Daar bovenop kwamen alle muggenbulten die we hadden verzameld. Deet houdt die beesten niet tegen, de bulten zijn drie keer zo groot als die van de Nederlandse mug, en ze jeuken wel een week. We waren het er alle drie over eens: morgen Machu Picchu en rapido terug naar Cusco, bijkomen.. In het hostel ontmoetten we Emma en Daniel, een stel uit New York. We leerden ze toepen en hadden een gezellige avond. We spraken af om de volgende morgen met z´n vijven een gids te nemen en Machu Picchu te gaan bekijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Om half 6 reden we de berg op en even later kwamen we aan bij Machu Picchu. De gids vermeldde vantevoren nog even dat er op Machu Picchu geen wc´s zijn. Ik besloot dus nog maar even te gaan. Toen ik terugkwam was de groep al naar binnen gegaan en kon ik achter in de rij voor de ingang aansluiten. Gelukkig was de gids zo vriendelijk om te zorgen dat ik alsnog meteen naar binnen kon.. Dan de kers op de taart van vier dagen afzien: Machu Picchu. Ik vond het geweldig. Alleen al het idee om op de grond van één van de zeven wereldwonderen te staan gaf me een kriebel. De gids vertelde erg enthousiast wat alles alleen maar leuker maakte. Het is ongelooflijk om te zien hoe de Inca´s de zon en de sterren gebruikten. In de verte zag bijvoorbeeld je de Zonnepoort, een opening in de bergen waar de zon ´s morgens precies doorheen schijnt. Ook de ramen van het paleis waren zo ingericht dat de zon als wekker gebruikt kon worden. Er is meer, maar dat moet je toch echt met eigen ogen zien. Het uitzicht vanaf de stad is prachtig. Adembenemend werkelijk.. We klommen na de tour naar het punt waar de wereldberoemde foto van Machu Picchu wordt gemaakt. Iets hogerop werden de kaartjes voor de laatste sportieve onderneming van onze tocht gecontroleerd: het beklimmen van montana Machu Picchu. Het kostte slechts 12 sol en wat zweetdruppels extra, maar het uitzicht van de top was onbetaalbaar, Je overzag het hele gebied rondom Machu Picchu, inclusief onze looproute langs het spoor. Prachtig! Luuk had zijn telefoon bij zich en tot onze verbazing nog bereik ook. We besloten even een belletje naar huis te plegen. De kans om dat te doen vanaf deze top krijg je nooit meer.. Daarna terug naar beneden, wat minder aangenaam was dan naar boven. De trappen waren vrij steil en de afgrond vrij diep. Meer dan tevreden en voldaan namen we de bus terug naar Aguas Calientes. Wat een ervaring!!

Van Aguas Calientes namen we de trein terug naar Hidroelectrica. Dit kostte ´slechts´ 26 dollar. Vandaar een helse busrit van 6 uurtjes terug naar Cusco, Om 22.00 konden we Bart begroeten in het hostel. We waren blij terug te zijn en de volgende dag uit te kunnen slapen. De tocht was echter meer dan de moeite waard. We hebben genoten en gelachen. Machu Picchu maakte de verwachtingen meer dan waar. Vergeet zeker niet de foto´s te bekijken die ik later op facebook plaats! Het plan is om van hier naar Bolivia te gaan. Het volgende verslag zal dan ook vanuit Bolivia zijn. De groeten! Oh en, kleed jullie warm want het blijkt koud te zijn in ons landje.. Wij gaan nog even van de zon genieten en een biertje drinken :D Adios!