La Pazzz, wildlife & wild life!

Het vorige verslag eindigde na de prachtige Salkantay-trek. We bleven daarna 1 dag in het hostel om te chillen, bij te komen en Guus biertjes afhandig te maken met tafeltennis. 's Avonds gingen we stappen in Cusco met een aantal mensen uit het hostel. Het werd weer een mooie avond. Het was niet de meest bruisende avond in Cusco maar we vermaakten ons prima. Er was een Nederlander mee die ook door ging tot in de laatste uurtjes. Wij konden daarna echter ons bed in, terwijl hij meteen moest ontbijten en aan een trektocht naar Machu Picchu begon. Hij heeft het overleefd, want we zagen hem later in La Paz.. Toen we ontwaakt waren besloten we naar Bolivia te verkassen. De laatste dag Peru was aangebroken. Ik kijk er zeer tevreden op terug! Vergelijkingsmateriaal hebben Luuk en ik nog niet, maar we hebben in dit land enoeg beleefd en gezien!

We namen de bus naar Puno, een stadje aan het Titicacameer, om daar de grens met bolivia over te steken. Vervolgens stapten we in de volgende bus die ons naar het stadje Copacabana bracht, eveneens aan het Titicacameer. Daar namen we een boot naar Isla del Sol, een eiland in het meer. Er was niet veel te beleven. We wandelden 's avonds bijvoorbeeld naar het 'dorpje' aan de zuidkant om wat te eten, maar een geschikt restaurantje vonden we niet. We aten daarom bij het hostel. Van daar keken we uit over het meer, waar aan de overkant besneeuwde bergen lagen. Met dit prachtige uitzicht ging ik de wonderbaarlijkheid van het immense meer, 3800 meter boven de zeespiegel gelegen, bevatten. Schön schön!

De volgende morgen vaarden we naar de noordkant van het eiland, om terug te wandelen naar het zuiden. Er waren Incaruïnes te zien, maar die waren weinig indrukwekkend. Het was heet en de zon brandde fel, maar de wandeling was niet te lang en dus best aangenaam. Het eiland was mooi, maar eenmaal gezien was er weinig meer te doen. De avond voor vertrek pakten echter donkere wolken zich samen, die prachtige flitsen en bliksemschichten opleverden. Prachtig geweld boven het meer! Hebben we dat toch nog even meegepakt!

Toen we de volgende morgen in Copacabana zaten te ontbijten, zagen we onze Nieuw-Zeelandse vrienden van de Salkantay op straat lopen. We riepen hen en reisden uiteindelijk met z'n zessen naar La Paz. We hadden vantevoren the Wild Rover Hostel uitgezocht om te verblijven, omdat dat in Arequipa goed bevallen was (lees: goede feesten). Nu bleek die zaterdagavond het 7-jarig feest van het hostel te zijn en was het volgeboekt. We zochten dus een ander hostel. Als troost dat we het feestje moesten missen gingen we maar op stap.. Ik was blij dat ik in bed lag nadat ik een dronken Nieuw-Zeelander bij zijn vriend had afgeleverd. De volgende morgen was ik minder blij: mijn portemonnee lag niet in mijn kluisje. Ik ging na wat ik had gedaan, waar ik was geweest en sprak met mensen die ik 's nachts nog had gezien, maar geen spoor. Maar meteen de passen laten blokkeren dus.. We vertrokken uit het hostel en checkten in bij the Wild Rover. Toen ik wilde gaan douchen kwamen de diep en zorgvuldig tussen mijn kleren en spullen weggestopte portemonnees tevoorschijn. Ai ai ai, slim genoeg geweest om ze goed weg te stoppen maar niet slim genoeg om het te onthouden. En tevens niet slim genoeg om eerst alles op z'n kop te zetten. Op zulke momenten overweeg ik geheelonthouder te worden.. Stom stom, maar problemen zijn er om opgelost te worden. Met hulp van het thuisfront is de bankpas weer gedeblokkeerd. Kleinigheidje, hou je toch...

Na deze rotdag gingen we plannen maken. Nog een grappig feitje: We kwamen in de bar van the Wild Rover twee jongens van onze middelbare school tegen! De wereld is klein! Het eerste plan was om naar de jungle te gaan. We boekten de Pampas-tour waarbij je verblijft in de wetlands, de uitlopen van de Amazonerivier. We vlogen van La Paz naar Rurrenabaque. Omdat de mensen in het hostel de taxirit naar het vliegveld wat ruim inschatten waren we bijna 2 uur te vroeg daar. Vervolgens werd de vlucht ook nog uitgesteld wegens hevige regen. We zaten er dus een tijdje te wachten, terwijl we de tour moesten halen in Rurrenabaque. Het vliegtuig vertrok 1,5 uur te laat. Het was een heel klein vliegtuig en we werden goed door elkaar geschud. De piloten waren ogenschijnlijk net oud genoeg voor hun bromfietscertificaataat, maar we kwamen heelhuids aan in Rurrenabaque. Gelukkig stond er ook nog meteen een jeep klaar om ons op te pikken voor de tour. Kwam tot zo ver alles nog goed!

We moesten 3 uur over een weg vol kuilen rijden naar de plek om te lunchen. Comfort was ver te zoeken, maar we hadden wel de tijd om de groep een beetje te leren kennen. De groep bestond uit 1 Duits meisje, 2 Canadese meisjes, 1 Ierse jongen en de 4 gekken uit Limburg. Tijdens de lunch vertelde de Canadese meisjes dat ze een gitaar bij zich hadden. Ik was natuurlijk verheugd. Vervolgens vertelden ze over een avond in Huacachina, waarbij ze met een groepje in de woestijn hadden gezeten. Er kwam "a bunch of Dutch guys" langs, en eentje van hen "was killing it on the guitar". Omdat ik iets vermoedde vroeg ik wanneer dat was geweest. En je raadt het al: die Dutch guys waren wij! Hilarisch! Ik bedankte haar voor het complimentje voor mijn gitaarspel en beloofde die avond nog eens mijn best te gaan doen.

We gingen per boot naar het basiskamp. Na de eerste bocht zagen we al alligators en schildpadden. We konden nog aardig dichtbij komen ook! Het was warm en helder weer, dus zagen we onderweg nog veel meer dieren. Toen we bij het kamp kwamen hadden we al alligators, kaaimannen, capibara's, schildpadden, papegaaien en andere vogels, brulapen en doodshoofdaapjes mogen zien. De lodges bij het kamp waren prima, en het eten nog beter. Voor het diner gingen we de zonsondergang kijken. We hebben boven de Maas in Neer ook een mooie zonsondergang, dus dat was niet zo speciaal. Er waren echter biertjes te krijgen en alle tours kwamen er samen, dus we vermaakten ons. 's Avonds werd er gerelaxed, wat gitaar gespeeld en gesnoept van wijn en rum. De invasie van padden en kikkers bij de wc's was minder, maar we gingen dik tevreden na de eerste dag naar bed..

De volgende morgen gingen we op zoek naar anaconda's. We speurden twee uur, lopend door het hoge gras, wadend door het water, maar we vonden geen slangen. Terug bij het beginpunt riep de gids ons. Locals hadden een anaconda ontdekt! Ondanks alle aandacht lag het prachtige beest vrij rustig in het gras. We mochten hem aanvankelijk niet aanraken van de gids, maar later bood hij een van de meiden wél aan om hem vast te houden. (De gids was vaker wispelturig. Dit bleek eens te meer toen we bij terugkomst in het kamp vanaf een boom aan een touw de rivier in mochten slingeren. De dag ervoor mocht dit niet omdat het water te ondiep was.. Misschien hadden ze 's nachts de rivier uitgebaggerd, maar ik wijt het aan het humeur van de gids.) Het vasthouden van de slang was wel tof! Sterk beest, dat was goed te voelen. Ook het zwemmen in de rivier was overigens leuk. Er lagen ongetwijfeld alligators in of langs het water en het leven onder het wateroppervlak is allesbehalve vredig, maar we hebben al onze tenen nog! 's Middags gingen we op piranhas vissen. Gewapend met een visdraad, een haakje en wat vlees moest de klus worden geklaard. Iedereen ving wel iets. Was het geen piranha, dan wel een kleine meerval. Een persoon had weinig talent voor het vissen: juist, Mats. Ik was flink geïrriteerd, ongeduldig als ik ben. De andere jongens lagen dubbel, eikels. Ik wilde dit stukje uit het verslag laten alsof het niet was gebeurd, maar dat vond Guus niet goed. Klopt, sportief blijven Mats.. Grrrrrrr

's Avonds namen we in het donker de boot om het nachtleven te ervaren. Er waren veel geluiden, vuurvliegjes, en in het licht van de zaklamp oplichtende alligatorogen. Nice, nice! We kropen op tijd in bed, want 's morgens om 5 uur gingen we de zonsopgang bekijken. Het was echter te slecht weer, dus konden we blijven liggen. Jammer, maar ook wel lekker. De laatste activiteit voor we 's middags terug gingen was roze dolfijntjes spotten en met een beetje geluk met ze zwemmen. Het was lang zoeken maar we wisten er uiteindelijk een paar te vinden. Omdat er erg veel alligators in het water lagen zat zwemmen er helaas niet in. We kregen daarna nog 1 keer een goede lunch - kip, rijst, sperzieboontjes op mijn bord! - en nadat we de spullen hadden gepakt gingen we met de boot terug.

Aangekomen in Rurrenabaque zochten we met D (de Ier) en Holli en Avery (de Canadezen) een hostel. We hadden het gezellig gehad dus sloten we de tour samen goed af. We gingen eerst gezellig tafelen en daarna stappen! Guus ontdekte een winkeltje waar een stapel hilarische t-shirts lag, te koop voor 2 euro per stuk. We hadden geen schone kleren meer, dus kochten we allemaal een komisch en soms erg toepasselijk shirt. Dit grappige begin ontwikkelde zich tot een gezellige avond. Veel gelachen, genoeg gedronken. We bleven nog lang wakker, wat D goed uitkwam. Hij was al in een diepe slaap en nog steeds niet ontwaakt om kwart voor 6. Ik wist dat om half 7 zijn vliegtuig vertrok dus maakte ik hem snel wakker. Wij konden daarna nog even slapen want we vlogen pas om 11.30 terug naar La Paz. De stapavond en de turbulentie tijdens de vlucht werd Bart iets te veel, details bespaar ik jullie. Wij konden er in ieder geval hard om lachen! Leedvermaak is goed vermaak! Na een snelle hap bij de Subway gingen we terug naar the Wild Rover, waar D ook verbleef. We maakten hem nog even wakker, en hij wist ons nog een paar mooie Hangover-achtige foto's te laten zien! De tour naar de jungle was zeer geslaagd!!

Voor gisteren (maandag) stond het volgende avontuur gepland: het fietsen van the Death Road! Het verslag wordt aardig lang, maar dit kan ik niet bewaren voor de volgende keer. Ik keek er al een tijd naar uit, en blijkbaar terecht. Wat was het vet! Mountainbiken over de gevaarlijkste weg ter wereld maakte een aantal mensen thuis een beetje ongerust, maar we zijn heelhuids teruggekomen.

We hadden met z'n vieren geboekt en niet met een grote groep. Dat was een goede keuze want we konden ongestoord onze gang gaan! De adrenaline gierde al door mijn lijf toen we het eerste stuk afdaalden, maar dit was nog op prima asfalt. Het echte avontuur begon daarna pas: een slechte, smalle weg vol gaten en losse stenen, diepe afgronden en daarbij nog soms een auto op de weg ook. Het is echter met gezond verstand en een beetje kunde goed te doen zonder ongelukken. We hebben een paar momentjes gehad, maar daar konden we eigenlijk alleen maar heel hard om lachen!

Guus trapte af door kei hard te remmen en zijn fiets dwars op de weg te gooien, waarna de gids tegen hem aanfietste en met wat capriolen nog net op zijn pootjes terecht kwam. De gids en chauffeur waren erg toffe gasten en moesten er zelf ook om lachen, haha. Daarna moesten Guus en ik abrupt een auto ontwijken die de bocht door kwam. Ik moest van mijn fiets afduiken en kwam dus niet op mijn pootjes terecht. Ach, even het zand afkloppen en de fiets weer op. Luuk zorgde voor het derde hoogtepunt door op een steen te fietsen, lang in evenwicht te blijven maar uiteindelijk toch face down over zijn stuur te gaan. Zonder ernstige schrammen bereikten we het einde, opgewonden over wat we zojuist hadden gedaan! We sloten af met warme lunch en een verfrissende duik in het zwembad. Moe maar voldaan kwamen we terug bij het hostel. Dit was het vetste wat we tot nu toe hebben gedaan!

Het is een lang verslag geworden, maar het waren dan ook de meest spectaculaire dagen van de reis tot nog toe. Bedankt voor de volhouders die tot hier hebben gelezen, hopelijk was het de moeite waard! Wie immer komen er weer foto's op facebook. Ik ga gauw afsluiten, we gaan ons opmaken voor de kerst. Waarschijnlijk gaan we op zoek naar een goed restaurant en een feestje. Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar! Geniet ervan met vrienden en familie, en tot het volgend jaar dan maar. Feliz navidad y un feliz año nuevo!!!