Cordillera Blanca
Door: Mats
Blijf op de hoogte en volg Mats
19 November 2014 | Peru, Huaraz
Huaraz, in de bergen van Peru is het de uitvalsbasis voor veel backpackers die trektochten door de bergen willen maken. In het hostel zijn dan ook veel backpackers die hun ervaringen over de trektochten maar al te graag delen. De mensen van het hostel zelf organiseren ook trektochten of helpen je graag om er een te organiseren. Met Bart is al besproken om een tocht van 4 dagen en 3 nachten te doen, een spannende beleving. Vanuit de stad zijn de bergen al schitterend, er doorheen trekken is nog mooier, maar er kamperen en er 4 aaneengesloten dagen verblijven is helemaal te gek!
Om te beginnen maken Luuk en ik na aankomst eerst een wandeling met z'n tweeën, een stukje de bergen in en terug. Je krijgt al een beetje met de hoogteverschillen te maken en je moet al wat klimwerk verzetten. Een man van het hostel wees ons de weg en wij gingen op pad. Het uitzicht over Huaraz was prachtig. Helaas kwamen we in een regenbui terecht, en moesten we - na even geschuild te hebben - omkeren. Omdat het water van de berg stroomde moesten we een alternatieve route terug te nemen. Deze liep vlak langs het huis van een oud vrouwtje dat daar niet van gediend was, getuige de stenen die ze naar ons wilde gooien. (!) De locals zijn ontzettend vriendelijk, maar dit vrouwtje minder. Het zal vast angst zijn geweest. We konden er achteraf om lachen.
De dag erna een eerste trektocht de échte bergen om nog meer aan het 'trekken' te wennen. Laguna 69 heette de tocht, vernoemd naar het meer waar de trek naartoe ging. Het uitzicht tijdens de tocht werd hoe langer hoe mooier, maar het klimmen ook steeds zwaarder. De sneeuwtoppen gaven echter meer dan genoeg motivatie om door te zetten. Boven bij het meer aangekomen waren Luuk en ik, en met ons de rest van de groep waarmee we liepen absoluut verbluft door hetgeen we te zien kregen. Water, zo blauw. Machtige besneeuwde bergen die er bovenuit staken. Onbeschrijflijk en helaas ook onmogelijk om in een foto te vangen. Gelukkig zat het weer mee zodat we perfect zicht hadden. We werden direct gegrepen door de thrill van het trekken, die Santa Cruz-trek met Bart moesten we doen!
We waren al druk met Bart aan het overleggen om alles te regelen. Andrea, een Duits meisje dat al 2 maanden in het hostel in Huaraz zat gaf ons de nodige tips. Zij had ons ook aangeraden de Laguna 69 te doen wat een geweldig advies bleek. Het trekkingseizoen is eigenlijk voorbij, wat het boeken van een goede trip tegen een aanvaardbare prijs niet makkelijk maakt. Bart had in Caraz een bureautje gevonden dat uitkomst kon bieden. Een dag na de Laguna 69 namen we daarom de bus naar Caraz om met Bart af te spreken en alles te regelen. We konden bij hem in het hostel terecht. Helemaal goed!
Voordat we goed en wel de taxi uitstapten stond Bart al op de stoep. Dat was een tijdje geleden! Vol enthousiasme liet hij ons Caraz zien, vertelde over al zijn ervaringen en stelde ons voor aan de mensen van het hostel. Eén van die mensen was Segundo, de knecht en klusjesman van het hostel. Hoewel we niet veel konden verstaan wat hij zei moesten we ontzettend om hem lachen. Bart zijn mattie in Caraz, haha geweldige kerel. Hij kon regelen dat we 's avonds 'cuy' te eten kregen. "Cavia", zei Bart. We wisten dat cavia in Peru op het menu stond, en zijn hier natuurlijk gekomen om andere werelden en culturen te ontdekken. Plaatselijk voedsel hoort daar bij, dus we stemden in. Behalve het eten ervan keken we mee hoe Segundo de cavia slachtte zodat die klaargemaakt kon worden. 's Avonds in het restaurant werd hij voor ons opgediend. Het smaakte niet slecht, al was het niet zo lekker dat ik het nog een keer zal bestellen. Weer een ervaring rijker!
Ondertussen hadden we 's middags alles geregeld met ene Patrick, zodat we vrijdagmorgen aan de Santa Cruz-trek konden beginnen. Tegen de avond kwamen we hem echter tegen en deelde hij ons mede dat hij geen ezels (om de spullen te dragen) en ezelrijders kon vinden vanwege voorspelde regen. De trek ging dus niet door. Wat een enorme teleursteling zo op het laatste moment.. Terwijl we alternatieven zochten schoot onze vriend Segundo echter te hulp. Zijn vriend was driver en had ezels, en vond het geen probleem om met ons de tocht te doen! Of Patrick nou niet goed genoeg gezocht had of dat hij eigenlijk geen zin had in de tocht: wij weten het niet. Het belangrijkste was dat we toch konden gaan! We stelden het een dag uit zodat we de spullen konden huren (tent, kookset) en voedsel in konden slaan. Zaterdag was het dan toch zover!
We hadden het thuisfront even ingelicht dat we de komende 4 dagen niet bereikbaar zouden zijn. De taxi kwam voorrijden en bracht ons naar Cashapampa, waar de ezels bepakt zouden werden en de tocht begon. Luis heette de ezelman. Bart doopte hem meteen om tot Suarez, naar welke naam hij na een halve dag al begon te luisteren. Het was een oud mannetje dat ogenschijnlijk aan 1 oog blind was. Gevochten met een puma in de bergen?! We klommen de eerste dag al aardig en waren blij dat we in het eerste basiskamp aankwamen om wat brood te eten. De regen die Patrick voorspelde was nergens te bekennen. 's Avonds kookten we pasta en Suarez smulde overal lekker van mee. De hele nacht regende het, maar toen leggen wij droog in een tent. 's Morgens toch hier en daar een beetje nat, maar dat hoort erbij.
De tweede dag was het weer iets minder, maar de oh zo motiverende sneeuwtoppen kwamen tevoorschijn. We zagen de Alpamayo, één van de bekendste en mooiste bergen ter wereld. Het is de berg die Paramount Pictures in het begin van zijn films laat zien. Bart en ik weken van de route af om dit van dichterbij te bekijken. De lucht klaarde op en we konden de top bijna helemaal zien. Super! Daarna in het basiskamp kwam de regen eerder dan de dag ervoor en we moesten een schuilplaatsje zoeken om te koken. Ook dat hoort erbij..
De derde dag klommen we naar Punta Union, het hoogste punt van de trek. Het weer was erg slecht: regen, hagel en sneeuw. Luis had ons echter aangeraden het volgende kamp over te slaan tot we bij een refugio zouden aankomen. We hoefden dan niet in een tent te slapen of te schuilen voor de regen. We wandelden stevig door tot we bij het kerkje aankwamen waar we konden overnachten. Leuk om mee te maken, maar vooral fijn een dak boven het hoofd. Voor we gingen slapen vroeg ik nog aan Bart waar Suarez was. "Die ligt al op één oog.." zei Bart. We lagen werkelijk dubbel, hahaha.
Droog en wel zat de stemming er goed in. De laatste dag was een korte wandeling, ook omdat we weer eens een flink tempo hadden. De zon scheen en bezweet kwamen we na het laatste klimmetje bij het einde aan, waar we onszelf beloonden met een koud biertje. Una cerveza fria.. We waren blij dat het erop zat, maar wat was het vet!
Momenteel zijn we weer in het hostel in Caraz. Vanavond hebben we de bus naar Lima, waar we Guus ontmoeten. Leuk dat je het verslag hebt gelezen. Net zoals de vorige keer plaats ik de foto's later in mijn album op Facebook. Hasta el próxima cuento!
Om te beginnen maken Luuk en ik na aankomst eerst een wandeling met z'n tweeën, een stukje de bergen in en terug. Je krijgt al een beetje met de hoogteverschillen te maken en je moet al wat klimwerk verzetten. Een man van het hostel wees ons de weg en wij gingen op pad. Het uitzicht over Huaraz was prachtig. Helaas kwamen we in een regenbui terecht, en moesten we - na even geschuild te hebben - omkeren. Omdat het water van de berg stroomde moesten we een alternatieve route terug te nemen. Deze liep vlak langs het huis van een oud vrouwtje dat daar niet van gediend was, getuige de stenen die ze naar ons wilde gooien. (!) De locals zijn ontzettend vriendelijk, maar dit vrouwtje minder. Het zal vast angst zijn geweest. We konden er achteraf om lachen.
De dag erna een eerste trektocht de échte bergen om nog meer aan het 'trekken' te wennen. Laguna 69 heette de tocht, vernoemd naar het meer waar de trek naartoe ging. Het uitzicht tijdens de tocht werd hoe langer hoe mooier, maar het klimmen ook steeds zwaarder. De sneeuwtoppen gaven echter meer dan genoeg motivatie om door te zetten. Boven bij het meer aangekomen waren Luuk en ik, en met ons de rest van de groep waarmee we liepen absoluut verbluft door hetgeen we te zien kregen. Water, zo blauw. Machtige besneeuwde bergen die er bovenuit staken. Onbeschrijflijk en helaas ook onmogelijk om in een foto te vangen. Gelukkig zat het weer mee zodat we perfect zicht hadden. We werden direct gegrepen door de thrill van het trekken, die Santa Cruz-trek met Bart moesten we doen!
We waren al druk met Bart aan het overleggen om alles te regelen. Andrea, een Duits meisje dat al 2 maanden in het hostel in Huaraz zat gaf ons de nodige tips. Zij had ons ook aangeraden de Laguna 69 te doen wat een geweldig advies bleek. Het trekkingseizoen is eigenlijk voorbij, wat het boeken van een goede trip tegen een aanvaardbare prijs niet makkelijk maakt. Bart had in Caraz een bureautje gevonden dat uitkomst kon bieden. Een dag na de Laguna 69 namen we daarom de bus naar Caraz om met Bart af te spreken en alles te regelen. We konden bij hem in het hostel terecht. Helemaal goed!
Voordat we goed en wel de taxi uitstapten stond Bart al op de stoep. Dat was een tijdje geleden! Vol enthousiasme liet hij ons Caraz zien, vertelde over al zijn ervaringen en stelde ons voor aan de mensen van het hostel. Eén van die mensen was Segundo, de knecht en klusjesman van het hostel. Hoewel we niet veel konden verstaan wat hij zei moesten we ontzettend om hem lachen. Bart zijn mattie in Caraz, haha geweldige kerel. Hij kon regelen dat we 's avonds 'cuy' te eten kregen. "Cavia", zei Bart. We wisten dat cavia in Peru op het menu stond, en zijn hier natuurlijk gekomen om andere werelden en culturen te ontdekken. Plaatselijk voedsel hoort daar bij, dus we stemden in. Behalve het eten ervan keken we mee hoe Segundo de cavia slachtte zodat die klaargemaakt kon worden. 's Avonds in het restaurant werd hij voor ons opgediend. Het smaakte niet slecht, al was het niet zo lekker dat ik het nog een keer zal bestellen. Weer een ervaring rijker!
Ondertussen hadden we 's middags alles geregeld met ene Patrick, zodat we vrijdagmorgen aan de Santa Cruz-trek konden beginnen. Tegen de avond kwamen we hem echter tegen en deelde hij ons mede dat hij geen ezels (om de spullen te dragen) en ezelrijders kon vinden vanwege voorspelde regen. De trek ging dus niet door. Wat een enorme teleursteling zo op het laatste moment.. Terwijl we alternatieven zochten schoot onze vriend Segundo echter te hulp. Zijn vriend was driver en had ezels, en vond het geen probleem om met ons de tocht te doen! Of Patrick nou niet goed genoeg gezocht had of dat hij eigenlijk geen zin had in de tocht: wij weten het niet. Het belangrijkste was dat we toch konden gaan! We stelden het een dag uit zodat we de spullen konden huren (tent, kookset) en voedsel in konden slaan. Zaterdag was het dan toch zover!
We hadden het thuisfront even ingelicht dat we de komende 4 dagen niet bereikbaar zouden zijn. De taxi kwam voorrijden en bracht ons naar Cashapampa, waar de ezels bepakt zouden werden en de tocht begon. Luis heette de ezelman. Bart doopte hem meteen om tot Suarez, naar welke naam hij na een halve dag al begon te luisteren. Het was een oud mannetje dat ogenschijnlijk aan 1 oog blind was. Gevochten met een puma in de bergen?! We klommen de eerste dag al aardig en waren blij dat we in het eerste basiskamp aankwamen om wat brood te eten. De regen die Patrick voorspelde was nergens te bekennen. 's Avonds kookten we pasta en Suarez smulde overal lekker van mee. De hele nacht regende het, maar toen leggen wij droog in een tent. 's Morgens toch hier en daar een beetje nat, maar dat hoort erbij.
De tweede dag was het weer iets minder, maar de oh zo motiverende sneeuwtoppen kwamen tevoorschijn. We zagen de Alpamayo, één van de bekendste en mooiste bergen ter wereld. Het is de berg die Paramount Pictures in het begin van zijn films laat zien. Bart en ik weken van de route af om dit van dichterbij te bekijken. De lucht klaarde op en we konden de top bijna helemaal zien. Super! Daarna in het basiskamp kwam de regen eerder dan de dag ervoor en we moesten een schuilplaatsje zoeken om te koken. Ook dat hoort erbij..
De derde dag klommen we naar Punta Union, het hoogste punt van de trek. Het weer was erg slecht: regen, hagel en sneeuw. Luis had ons echter aangeraden het volgende kamp over te slaan tot we bij een refugio zouden aankomen. We hoefden dan niet in een tent te slapen of te schuilen voor de regen. We wandelden stevig door tot we bij het kerkje aankwamen waar we konden overnachten. Leuk om mee te maken, maar vooral fijn een dak boven het hoofd. Voor we gingen slapen vroeg ik nog aan Bart waar Suarez was. "Die ligt al op één oog.." zei Bart. We lagen werkelijk dubbel, hahaha.
Droog en wel zat de stemming er goed in. De laatste dag was een korte wandeling, ook omdat we weer eens een flink tempo hadden. De zon scheen en bezweet kwamen we na het laatste klimmetje bij het einde aan, waar we onszelf beloonden met een koud biertje. Una cerveza fria.. We waren blij dat het erop zat, maar wat was het vet!
Momenteel zijn we weer in het hostel in Caraz. Vanavond hebben we de bus naar Lima, waar we Guus ontmoeten. Leuk dat je het verslag hebt gelezen. Net zoals de vorige keer plaats ik de foto's later in mijn album op Facebook. Hasta el próxima cuento!
-
19 November 2014 - 16:54
Gerlie:
Je moet er wat voor over hebben om wat mooi's te zien en dat met drie Neerse jongens.
-
19 November 2014 - 17:07
Jannie Emonts:
Luuk en Mats, schitterende verhalen en ervaringen. Ik blijf jullie volgen. Maar gaat het lukken zonder jullie Naers drankje.......een lekker, koud, heerlijk getapt Lindeboomje in euch eigen Naer? Jao, natuurlûk toch...................Groete öet t Keverriek, Jannie (de 11 vd 11 is weer gewaes), Proost. -
19 November 2014 - 17:08
Zussie:
Wow boys wat een mooie gebeurtenissen! Doe de jongens veel groetjes van mij! ENJOY want jullie reis is pas net begonnen :)!
Liefs Maartje -
19 November 2014 - 17:38
Jim:
Mooi verhaal! Ook ik moest lachen om die grap van Bart!! -
19 November 2014 - 21:10
Pieter:
Daag Mats, as gae weer oetlegk kriegtj äöver get waat ge zeetj mótj ge toch efkes oplette want Luuk haet 't in zien verhaol äöver Universal en dich äöver Paramont ,mer ich gluif dich toch get helder as Luuk . Geweldige verhaole óm te laeze. De groete en väöl plezeer mèt uch veere. -
19 November 2014 - 21:52
Kueb:
sjoen om te laeze laot gaon en geneet is zoeë wir gedaon .gr kueb.
-
19 November 2014 - 22:13
Jos Emonts:
Luuk trek het je niet aan dat jouw vader Pieter Mats gelijk geeft. De uitleg van mijn zoonlief benadert het meest de fabel over de Alpamayo, maar ook niet meer dan dat. Het is inderdaad het logo van de studio van Paramount die een berg (met een ring van sterren heeft). De berg wordt Majestic Mountain genoemd en is bedacht door Paramount-medeoprichter William Hodkinson. Hij reed op een dag naar een oprichtingsvergadering en zag onderweg een bedrijf met de naam "Paramount". De berg bedacht hij erbij vanuit een jeugdherinnering aan een van de vele bergen uit het gebied waar hij opgroeide. Dat was volgens, de geleerden, niet in Peru. Van de Artesonraju, een berg in de buurt van de Alpamayo, wordt weleens beweerd - dat hij model heeft gestaan voor het Paramount-logo. Ook dat schijnt een fabel te zijn.
Wat maakt het ook allemaal uit heren? Jullie verslagen zijn mooi, en de belevenissen blijkbaar fabelachtig. Es sus buenos amigo -
22 November 2014 - 08:48
Marhijs:
Hey mats,
sjoeene verhaole!! Kin neet wachte op t volgende verslaag ;)
Enjoy!!!! -
23 November 2014 - 09:55
Jort:
Zeer mooie start mannen. Het hostel in Lima flying dog is idd prima!
Toffe treking, hoe zwaarder hoe meer herinnering....
Vrouwen die stenen gooien zijn eigenlijk heel lief, ze speelde hard to get, denk ik..
Heb je alle onderdelen van de cuy gegeten? ;)
Succes verder....... -
26 November 2014 - 09:48
Sylvia:
Prachtige verhalen om te lezen! Veel plezier verder. Ben benieuwd naar the next story.. GENIET!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
